Einführung in die Erzählungen

Um diese Etappe zu beginnen haben wir unsere Arbeit auf die Erzählungen der Welt ausgerichtet, wie die Mythen und die Legenden von hier und anderswo. Die Erzählungen gehören der Welt des Wunderbaren und der Fantasie an und haben damit die Teilnehmer von Beginn an begeistert. Um diese zu ermutigen und ihre Lebenserfahrungen aufzuwerten, haben wir nach und nach ein Hauch unserer Wirklichkeit hinzugefügt.

Oie

Et war emol e Schwan, deen zu Waasserbëlleg ënnert der Bréck geliewt huet  a ganz eleng seng Ronne geschwommen ass. Et war esou schéin him nozekucken, et huet ee gemengt et géif eng Wollek iwwer d’Waasser   schwiewen.

D’Leit hunn en all Dag gesinn a bewonnert. Du war hien natierlech stolz an en ass nach méi elegant geschwommen. Dann hunn d’Leit him och mol eppes z’iesse ginn an daat woost hien.

Eigentlech hätt hien kënnen zefridde sinn, mee eppes huet him gefeelt: een, dee mat him u senger Säit schwamme géif. 

« Wär ech dach net esou eleng » sot hien dacks.  

A wéi  en enges Dags esou traureg do souz a virun sech gekuckt huet, gesäit hien op eemol e Liichtchen .War dat eng kleng Elf oder eng Fee? Erstaunt kuckt hien an déi Richtung an héiert eppes flüsteren:

« Wann s du dir eppes wënschs, ganz vill a vun Häerzen, da geet dat an Erfëllung. »

En huet an d’Richtung gekuckt, wou dat Liicht hierkoum, mee du war et scho verschwonn. 

Mee genee do, wou virdrun dat hellt Liicht war, war elo eppes anescht.

A wéi hie genee gekuckt huet, gesäit hien eppes Wäisses op sech duer schwammen. Dat war esou schéin, datt et him den Otem geholl huet.

Eng wonnerschéi Schwanefra ass op en duer geschwomm. Vum éischten  Abléck un wossten si, dass si fir eneen gemaach waren. Eng wonnerschéi Schwaneléift huet ugefaangen.     

Et ass Moien, déi éischt Sonnestralen hu mech gekëddelt an ech sinn erwächt. Mee wat war do sou schwéier op mengem Schlofsak. Ech konnt mech mol net ëmdréien. Nieft mir louch de Jang, wat huet dee geschnaarcht!                                                                  

Wat hunn ech gestaunt, dat gleewt dir net, wat op mengem Bauch louch! Zwéi Schwanen louchen op mir, d’Häls anenee gewéckelt, eng grouss wäiss Bull. Ech hunn se ugepak fir sécher ze sinn, datt et keen Dram wär. Mee neen, dat huet sech esou gutt ugefillt, waarm, an awer fiicht. An  déi Plommen waren esou duuss. Ech sinn ganz laang roueg leie bliwwen, dat war e schéint Gefill. 

An den Hond war och ganz roueg, deen huet näischt gemaach. Wären dach d’Mënschen genee esou friddlech wéi d’Déieren mateneen! 

   Dëst ass eng Erënnerung, déi ech ni vergiessen an dofir wollt ech se mat iech deelen.

Ein Geschicht von Astrid, Militantin

Im Kulturhaus konnten wir uns jeden zweiten Freitag auf die kostbare Zusammenarbeit von Muriel, einer professionellen Erzählerin, verlassen. Sie arbeitete in Zweierbeziehung mit einer oder zwei Personen, um ihre Figuren aufzubauen, indem sie Wirklichkeit und Fiktion vermischten. Wir gingen in Etappen voran und der Mut sich vor einem kleinen Publikum zu zeigen wuchs Woche für Woche. Verschiedene Besichtigungen durch das ganze Land gaben uns die nötige Inspiration, um zur Quelle der Lebenserfahrungen der Teilnehmer vorzustoßen.

Muriel

 « Beim Spazierengehen liebe ich es meine Umgebung anzuschauen, mein Blick verliert sich hier und dort auf der Suche nach kleinen Dingen. Die Gerüche der Erde, die aufsteigen und erwachen, erwecken ewige Momente der Verwunderung, ich mag es das Leben einzuatmen, das sich trotz allem entfaltet...» Astrid, Militantin